एके दिवशी झांथसला काही महत्त्वाच्या कामासाठी बाहेर जायचे होते. तो म्हणाला, “इसाप, बाहेर जाऊन आपल्या कौलावर बघ की, दोन पाखरे जोडीने बसली आहेत काय? तो शकुन चांगला असतो बघ!”
ऐसा बाहेर गेला त्याला दोन पाखरे जोडीने कौलावर बसलेली दिसली.त्याने धन्याला तसे सांगितले.झांथस बाहेर गेला, व पाहू लागला, पण तोवर एक पाखरू दूर उडून गेले होते. झांथसला वाटले फक्त एकच पाखरू दिसले आहे. तो इसापवर खूपच रागवला. झांथसला वाटले इसापने खोटी थाप मारली! म्हणून संतापाच्या भरात त्याने इसापचा पाय खेड्यात अडकवून ठेवला व त्याला शिक्षा केली.
थोड्या वेळाने झांथसचा एक मित्र आला. आणि त्याने इसापला मेजवानीसाठी बोलावलं. कपडे करून झांथस, मजे मध्ये मेजवानीसाठी निघाला. तेव्हा इसाप मोठ्याने हसू लागला. झालताच म्हणाला, “मुर्खा खोड्यात पडला आहेस तरी हसतो आहेस! काय म्हणावं तुला! कळत नाही मला!
त्यावर चटकन इसाप म्हणाला, हसू नको तर काय करू? मालक, दोन पाखरे जोडीने उडताना मी पाहिली, तर मी हा असा खोड्यात अडकून पडलो. आणि एकाच पाखरू आपण पाहिले तर आपणास मेजवानी मिळत आहे. यावरून शुभ शकुन कोणता हे कळलेच असेल.
आता मात्र झांथसला आपली चूक कळून आली. त्याने इसापला खोड्यातून मोकळे केले.आणि त्याला आपल्या सोबत मित्राकडे मेजवानीसाठी नेले. आता मात्र शकुन-अपशकुन यावरील झांथसचा विश्वास उडाला.इसापची निर्मळ मते त्याला पटली. इसापला तो आदराने वागवू लागला. आता मनात मी असे काही, शकुन- अपशकुनचे विचार ठेवणार नाही. असे तो इसापला म्हणाला.
